Wymiń zaburzenia treści myślenia

i toku myślenia i opisz wybrane (jedno).

Zaburzenia w toku myslenia

Zaburzenia toku myślenia dostrzegalne są stosunkowo łatwo w czasie rozmowy diagnostycznej. Chory o zahamowanym toku myślenia długo zastanawia się przed udzieleniem odpowiedzi, jakby ważył każde słowo. Niekiedy milknie na pewien czas, co może być wyrazem pełnego zahamowania toku myślenia. Zahamowanie należy odróżnić od zatamowania, które przejawia się nagłą, nieoczekiwaną przerwą w wypowiedziach, dotychczas sprawnych i dostosowanych do tempa badania - rozmowy. Badający odnosi wrażenie, jakby nagła przeszkoda uniemożliwiała choremu prawidłowe uczestnictwo w rozmowie. Chory o przyspieszonym toku myślenia mówi dużo i szybko. Pojawiające się tu z reguły powierzchowne skojarzenia i łatwość "przeskakiwania z tematu na temat". Rozkojarzenie i splątanie toku myślenia uniemożliwia badającemu prowadzenie płynnej i pełnej rozmowy z chorym. Pacjent wypowiada wówczas pojedyncze słowa, niekiedy rymują się one lub mają podobne brzmienie. Schizofazja jest szczególną postacią rozkojarzenia. Chory używa wówczas niepowiązanych w logiczną całość wypowiedzi, posługuje się neologizmami, w niektórych przypadkach przestawia nawet części wyrazów, co czyni wypowiedzi zupełnie niezrozumiałymi. Tok wypowiedzi jest w tych razach z reguły przyspieszony, a chory sprawia wrażenie jakby zażenowanego i chcącego jak najszybciej wycofać się z rozmowy. Splątanie myślenia manifestuje się wypowiadaniem słów lub fragmentów zdań zupełnie nie nadających się do interpretacji. Splątanie myślenia występuje najczęściej u chorych ze zmienioną jakościowo świadomością. Badanie zmierzające do wykrycia zaburzeń treści myślenia, sądów i przekonań chorobowych, czyli urojeń, wymaga szczególnego rodzaju kontaktu z chorym, ponieważ część pacjentów mówi o swych urojeniach samorzutnie (chorzy napięci afektywnie, wielomówni), natomiast inna część chorych - a są to ludzie zrównoważeni i sprawni intelektualnie - mówi o nich niechętnie, często dają odpowiedzi wymijające lub wręcz nie przyznają się do urojeń (dysymulują). Niekiedy istnienie urojeń możemy podejrzewać jedynie na podstawie niedomówień i aluzji. Urojenia często występują wraz z omamami np. słuchowymi lub smakowymi, w których istnieniu pacjent znajduje dowód potwierdzenia własnych przekonań urojeniowych. Badający powinien pamiętać, że treść jak również forma wypowiadanych obrazów urojeniowych w znacznym stopniu zależy od poziomu intelektualnego pacjenta, jego dotychczasowych doświadczeń życiowych i wykształcenia z jednej strony, a wpływu patoplastycznego otaczającego świata z drugiej strony. Szczególny rodzaj kontaktu z chorym urojeniowym musi się charakteryzować pełną znajomością osobowości Badanego i jego historii życia oraz niezwykłą cierpliwością badającego, a często nawet intuicją.
http://www.psychoterapia12.com/zaburzenia-w-toku-myslenia.html