opisz jęzioro świteż

opisz jęzioro świteż

Świteź

– jezioro na Białorusi na granicy rejonów nowogródzkiego i korelickiego, 20 km na południowy wschód od Nowogródka. Leży na wododziale Niemna i Szczary, w dorzeczu Mołczadzi, na terenie Świteziańskiego Parku Krajobrazowego. Jest pochodzenia krasowego – powstało w wyniku oberwania ziemi do podziemnej pustej przestrzeni. W pobliżu nie ma wielkich jezior i rzek, nie wpada do niego żadna rzeka, a wypływa jedynie Swarotew – dopływ Mołczadzi. Poziom wody jest praktycznie zawsze taki sam. Leży na południowym stoku Wysoczyzny Nowogódzkiej, na wys. 258 m n.p.m. i ma kształt zbliżony do koła. Ma formę lejka. Dno równe, jego część głębsza niż 10 m to 2% całości. Przy brzegach piaszczyste.

W jeziorze i jego pobliżu rośnie znaczna liczba roślin reliktowych. Wśród nich występuje lobelia jeziorna. W wodach rozpowszechniona płoć, wzdręga, karaś, szczupak, okoń, dominuje lin. Przewaga linów wynika z ich zdolności do rozmnażania w wodzie o niskiej kwasowości, co dla innych gatunków ryb jest czynnikiem niekorzystnym.

Obecnie jezioro wykorzystywane jest wyłącznie w celach rekreacyjnych. Dozwolone amatorskie wędkarstwo.



Według legendy, na miejscu jeziora Świteź stało miasto, piękne jak marzenie. Pewnego razu na nowogródzką ziemię przyszli najeźdźcy. Starzy i młodzi poszli walczyć, a w mieście zostały tylko bezbronne żony i córki. Kiedy najeźdźcy znaleźli się pod bramą, a świtezianki gotowe już były umrzeć w płomieniach, ale nie poddać się wrogom, wydarzył się cud. Ziemia rozstąpiła się i pochłonęła miasto, by nie oddać go wrogowi. Na jego miejscu zaś rozlało się nadzwyczajnie piękne jezioro, na którego przejrzystej powierzchni pojawiły się kwiaty, jakich nie ma nigdzie indziej. W istocie, "car-ziele", czyli lobelia jeziorna[3], jest gatunkiem typowym dla tzw. jezior lobeliowych związanych z obszarem atlantyckim (w Polsce występujących niemal wyłącznie na Pomorzu), a więc Świteź leży poza jej zwartym zasięgiem.

http://pl.wikipedia.org/wiki/%C5%9Awite%C5%BA

Świteź leżący na Białorusi inspirowało smym pieknem wielu malarzy oraz poetów, przykładem ego jest ballada Adama Mickiewicza pdt. "Świtezianka", nie tylko wtedy ale i teraz zachwyca wielu zwiedzajacych ludzi.

Jezioro jest bardzo duże, jego powierzchnia wynosi 15 km. kwadratowych. Na pierwszym planie obrazu widzimy powalone dzrzewa, skutkiem tego mogłabyc silna wichura, która przeszła nad tym jeziorem i zaprowadziła pewien nie porzadek. Możliwe że wieje delikatny wiatr, który kołysze "poległe" drzewo co sprawia ze woda jest nie spokojna.

Nad tafla unosi isę nie wielka mgła, dajaca efekt pokrywy śnieznej.

W oddali na drugim grzegu Świtezia widać ciemny zmieszany z mgłą pas drzew. Na niebie, jasne pregi w ciemnej "oprawie" tworza podniebna piramide.

Na obzazie, przewaga jest kloru niebieskiego przeplecionego z kolororem żółto-ciemnym,- żółci podchodzącej delikatnie w brąz. Znaleźć możemy także dośc dużo ciemnego brązu i zieleni wykorzystanych do stworzenia pierwszo lanowego drzewa. Nastrój panuje tu smutny, melancholijny oraz ospały z nutką tajemniczości, ukrytej pod mgłą.

Moim zdaniem obraz jest bardzo wyrazisty i oddaje pełną urodę tego jeziora.Uważam, jednak że obraz jest troszeczke za smutny,nie ma tam zwierząt, ptaków, które sprawiły by, ze obraz byłby bardziej zywotny.

http://sciagawa.com.pl/Jezyk-polski/Romantyzm/Switez-opis-jeziora

Świteź - jezioro na Białorusi, w pobliżu Nowogródka o powierzchni 1,5 km2 i głębokości 15 m. Znane jest dobrze z ballad Adama Mickiewicza. W pobliżu jeziora znajduje się tzw. Kamień Filaretów, na którym wypisano fragment ballady Świteź:

Ktokolwiek będzisz w nowogródzkiej stronie,

Do Płużyn ciemnego boru

Wjechawszy, pomnij zatrzymać twe konie,

Byś się przypatrzył jezioru.

A. Mickiewicz

Jezioro jest osobliwe. Niezbyt duże ,leży w sercu Nowogródczyzny, na morenowym wzgórzu, 258 m n.p.m.

Choć teren jest tu pagórkowaty, prawie nie spotyka się jezior. Odosobnioną, niemal doskonale okrągłą Świteź otacza ziemny wał i las. Od strony lasu wał jest wysoki na pół metra, od wody na półtora. Można obejść nim całe jezioro (trzeba tylko uważać na splątane, śliskie korzenie). Jedni sądzą, że stworzyły go fale, zdaniem innych usypali go ludzie. Nie do końca wiadomo, jak powstało jezioro. Laikowi kojarzy się z uderzeniem wielkiego meteorytu (ta regularność kształtu plus wał), a zapewne jest polodowcowe, choć lodowiec wycofał się stąd bardzo dawno, bo aż 150 tys. lat temu (z Suwalszczyzny i Mazur zaledwie 10 tys. lat temu). Świteź nie ma żadnego dopływu ani odpływu, zasilana jest przez opady i podziemne źródła. Do samego brzegu dochodzi gęsta puszcza. Przeważają potężne sosny i dęby, są też wiekowe świerki, graby, jesiony, lipy. Pomiędzy nimi drobniejsze jarzębiny, leszczyny, brzozy, czeremchy, kaliny. No i krzewy malin, jeżyn, a jeszcze niżej jagody, dywany zielonych mchów, porosty, grzyby.

Podmywane przez fale drzewa zwieszają gałęzie nad wodą - to ulubiony tutaj fotograficzny motyw. A woda jest zdumiewająco przezroczysta. Na białym, piaszczystym dnie na głębokości sześciu metrów widać łodygi, liście i narzutowe głazy. Zachwycający widok. W najgłębszym miejscu jezioro ma około 15 m.

Woda jest tak przejrzysta na skutek słabego zmineralizowania (innymi słowy: jest jałowa, uboga w składniki, zwłaszcza w wapń). Tego typu jeziora nazywają się \"skąpożywnymi\" lub \"głodnymi\". Mogą w nich żyć tylko takie rośliny, które zadowalają się małą ilością pokarmów. Stąd nietypowa flora Świtezi, niemal w całości wpisana do Czerwonej Księgi - prastara, reliktowa, z końca epoki lodowej. Choćby taka stroiczka wodna - na płytkich nabrzeżach w lipcu i sierpniu zobaczymy całe łany, które \"białawym kwieciem, jak białe motylki, unoszą się nad topielą\" na prostych, cienkich pędach dochodzących do metra wysokości. Wąskie liście ułożone w rozetkę rozwijają się tylko u dołu łodygi, tworząc na piasku dna zwartą darń (przypominają las miniaturowych agaw). Stroiczka zawiera trujący alkaloid - lobelinę. Nic dziwnego, że miejscowa ludność osnuła legendą kwiaty, które na Nowogródczyźnie zobaczymy tylko w tym miejscu.

Jezioro ma też niewielu mieszkańców. O żadnej porze roku nie usłyszy się tu żab. Nie ma większych mięczaków ani raków, mało jest ryb (podobnie jak w jeziorach górskich lub położonych daleko na północy).

Kult Mickiewicza sprawił, że florę i faunę Świtezi skrupulatnie zbadali polscy przyrodnicy. Pierwsze prace opublikowano już w XIX w., wiele w dwudziestoleciu międzywojennym.

Ciekawa jest historia właścicieli jeziora. Za czasów Mickiewicza należało do rodziny Niezabytowskich. Odebrane im za udział w powstaniu listopadowym, przeszło na skarb rosyjski, a po powstaniu styczniowym, za zasługi rusyfikatorskie, przekazano je urzędnikowi osławionego Murawiewa - Ochłapkowi. Był to majątek \"instrukcyjny\", którego nie wolno było sprzedać ani nawet wydzierżawić Polakowi.

Kolejni rosyjscy właściciele walory przyrodnicze Świtezi traktowali raczej lekceważąco. W 1904 r. Puszkarski, właściciel barbarzyńca, rozkopał wał i spuścił wodę, obniżając jej poziom prawie o dwa metry. Na zdjęciach z tego okresu widać zdewastowany brzeg i gnijące na piasku rośliny. Dopiero po odzyskaniu niepodległości wykupiono jezioro z rąk prywatnych i utworzono chroniący je Park Natury. W 1970 r. władze białoruskie założyły rezerwat krajobrazowy.

źródło: http://mapy.pomocnik.com/jezioro-switez-bialorus/